Το αδιέξοδο που περιγράφουν τα άρθρα στον αστικό Τύπο είναι πολλαπλάσιο στην πραγματική ζωή της εργατικής τάξης. Αυτό, όμως, που διαφεύγει από την αστική δημοσιογραφία, ή, το αποκρύπτει σκόπιμα, είναι οι διεργασίες που γίνονται στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, διεργασίες μέσα από τις οποίες - μπροστά στο αδιέξοδο και τη μοιρολατρία - οικοδομούν διέξοδο ενάντια στην πηγή του κακού, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, την εξουσία των καπιταλιστών. Η εμπειρία που κατατέθηκε στην ημερίδα των οικοδόμων από τη δράση των Λαϊκών Επιτροπών είναι πολύτιμος μάρτυρας για μια ελπιδοφόρα προοπτική.
***
Το γεγονός ότι έστω και κινδυνολογικά οι αστοί θέτουν ερώτημα για το «πότε» της «κοινωνικής έκρηξης» είναι χαρακτηριστικό του συναγερμού, στον οποίο έχει περιέλθει το αστικό σύστημα. Η καταφυγή αστών αναλυτών στην προσευχή και στη διδαχή καρτερίας προσθέτει στοιχεία για την κατάσταση γενικού συναγερμού, στην οποία έχουν περιέλθει.
Ο συναγερμός τους εμπεριέχει ήδη την αντεργατική λύση που επιδιώκουν: Καλούν τους εργάτες να προσκυνήσουν μια «εθνική λύση», όπου σαν τέτοια η αστική τάξη διαχρονικά προβάλλει τα δικά της συμφέροντα νομιμοποιημένα από τη λαϊκή ψήφο. Για μια ακόμα φορά, θα επιχειρήσουν να μετατρέψουν τα θύματα σε χειροκροτητές τους. Κι έχουν ήδη έτοιμα τα πολιτικά σχήματα που θα κληθούν να παίξουν αυτόν το ρόλο.
***
Ο τίτλος για «κυβέρνηση Σύριζα με Σαμαρά πρωθυπουργό» έχει μια δόση ειρωνείας, που πατάει όμως στο αντικειμενικό γεγονός των παράλληλων δρόμων στους οποίους κινούνται τόσο διάφορα τμήματα της αστικής τάξης, όσο και οι πολιτικές εκπροσωπήσεις των συμφερόντων τους. Εχει μεγάλη εμπειρία το σύστημα στην αξιοποίηση των εφεδρειών του, όταν βρίσκεται ,η πατρίς εν κινδύνω»... Και σήμερα, πράγματι, όχι μόνο για τα κέρδη των καπιταλιστών, αλλά για την ίδια την εξουσία τους έχει σημάνει συναγερμός.
Συναγερμός που δύσκολα πλέον κρύβει ότι έχουν ανακληθεί στο μέτωπο η μία μετά την άλλη οι εφεδρείες του συστήματος.
Για την εργατική τάξη, όλα αυτά είναι αφορμή για να εντείνει τη δική της αντίστροφη ανάγνωση της πραγματικότητας. Οχι όπως την προβάλλουν οι αστοί, αλλά όπως το δικό της συμφέρον επιβάλλει. Τώρα, περισσότερο από χτες, πρέπει να δει την πραγματικότητα με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω.
***
Οι καθημερινές αναφορές στη Γαλλία και στο γεγονός ότι παρότι η κυβέρνησή της έχει πρόγραμμα τσακίσματος των εργατών, οι καπιταλιστές δε βλέπουν ακόμα φως στον ορίζοντα (δηλαδή τόσο τσακισμένους εργάτες που να εκτινάσσεται η κερδοφορία από την εκμετάλλευσή τους) είναι χαρακτηριστικές της βαρβαρότητας που προαναγγέλλεται.
***
Ολα, μα όλα, τα παραδείγματα που καταγράφει η ειδησεογραφία από τον κόσμο των επιχειρήσεων δικαιώνουν την ανάλυση που λέει ότι αυτό το σύστημα δεν έχει απλά φάει τα ψωμιά του, αλλά απειλεί στον επιθανάτιο ρόγχο του την ίδια τη ζωή. Και, κατά συνέπεια, δικαιώνει το ΚΚΕ στο κάλεσμά του να συγκεντρώσει η εργατική τάξη τις δυνάμεις της, να ενισχυθεί η λαϊκή συμμαχία με στόχο: τόσο την υπεράσπιση του «καθεμέρα» των λαϊκών ανθρώπων, όσο και κύρια το άνοιγμα του δρόμου για μια διέξοδο όπου το πρόβλημα (οι αδιέξοδες πλέον καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αδιέξοδες καθώς έχει οξυνθεί στο έπακρο η αντίθεση: κοινωνικοποιημένη παραγωγή - ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου) δεν μπορεί να περιέχεται στη λύση (κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, εργατική λαϊκή εξουσία).
Αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος. Αυτός ο δρόμος απαιτεί προετοιμασία για μακρόχρονο αγώνα, αλλά αυτός ο δρόμος, πλέον, είναι και μονόδρομος για τα εργατικά λαϊκά στρώματα.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου