Oι τοξικότερες πόλεις του κόσμου

Εκεί που η καπιταλιστική ανάπτυξη ή αν θέλετε η λύσσα του κεφαλαίου για κέρδη, κέρδη , αμύθητα κέρδη, δεν αφήνει κανένα περιθώριο να αναπτυχθεί η ζωή φυσιολογικά. Και αν κάποιοι εξαθλιωμένοι εγκατασταθούν σε αυτές τις περιοχές το πληρώνουν ακριβά οι ίδιοι και οι απόγονοι τους για πολλές γενιές. 

Πάω στοίχημα πως σε αυτές τις καπιταλιστικές ύαινες θα άνοιγε ευχαρίστως την πόρτα η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ  και του ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον ίσως,για να επενδύσουν , να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της χώρας βρε αδερφέ.

Μήπως δεν το έκανε τόσα χρόνια στην Αττική , μήπως τόσα χρόνια δεν γίνεται στον Ασωπό ή όπου  αλλού δραστηριποιούνται "επενδυτές";

Διαβάστε λοιπόν το άρθρο από την  iefimerida.gr  για τις τοξικότετρες πόλεις του κόσμου.

Πόλεις αργού θανάτου. Πόλεις με αποσιωπημένο παρελθόν υψηλότατου κινδύνου. Πόλεις πειραματόζωων χτισμένες πάνω σε θαμμένες τοξικές «βόμβες». Οι ΗΠΑ βρίθουν από τέτοιες, αυτές όμως είναι ορισμένες από τις πλέον χειρότερες σε ολόκληρο τον κόσμο και βρίσκονται όλες στην ίδια χώρα.

Το Μόσβιλ της Λουιζιάνα είναι μία μικρή κοινότητα αφροαμερικανών στις όχθες της λίμνης Τσαρλς και αποτελεί την τοποθεσία ούτε μίας ούτε δύο, αλλά συνολικά 53 βιομηχανικών πετροχημικών εγκαταστάσεων, οι οποίες εκλύουν κάθε χρόνο στο περιβάλλον χιλιάδες τόνους τοξικών ουσιών, με αποτέλεσμα οι κάτοικοί του να φέρουν επίπεδα διοξίνων τρεις φορές παραπάνω από το κανονικό.

Επί 100 και πλέον χρόνια η περιοχή της Μοντάνα υπήρξε «θύμα» ακατάσχετης εξόρυξης χαλκού, με αποτέλεσμα μέχρι το 1983, εποχή κατά την οποία έκλεισαν σχεδόν όλα τα ορυχεία, να έχει φαγωθεί ένα ολόκληρο βουνό, αφήνοντας στη θέση του μία μεγάλη τρύπα πολλών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, γεμάτη βαρέα μέταλλα και 40 εκατομμύρια γαλόνια τοξικών ουσιών, γύρω από την οποία αναπτύχθηκε ένας ολόκληρος αστεακός ιστός. Στο περιβάλλον είναι αδύνατον να ευδοκιμήσει κανένας ζωντανός οργανισμός, φυτό, έντομο ή άλλο ζώο, παρά μόνο ένα σπάνιο είδος ακραιόφιλου βακτηρίου, το οποίο ανακαλύφθηκε το 1995.

Στα τέλη του 19ου αιώνα το Λοβ Κανάλ επρόκειτο να γίνει η τοποθεσία ανέγερσης μιας ουτοπικής μητροπολιτικής κοινότητας. Η έλλειψη ενδιαφέροντος όμως από την πλευρά του αγοραστικού κοινού ανάγκασε την κατασκευαστική εταιρεία να εγκαταλείψει το μεγαλόπνοο σχέδιό της αφήνοντας πίσω της έναν τεράστιο λάκκο. Το 1920 η τοποθεσία αγοράστηκε από εταιρεία η οποία εκμεταλλεύτηκε το χώρο ως τόπο απόθεσης χημικών αποβλήτων. Μέχρι τη δεκαετία του 1950 είχαν απορριφθεί στην περιοχή 21.000 τόνοι τοξικών αποβλήτων, οι οποίοι θάφτηκαν και «σφραγίστηκαν» από εκατομμύρια τόνους χώματος στην κορυφή των οποίων χτίστηκε μία μικρή κοινότητα. Ωστόσο, μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1970 άρχισε να αποκαλύπτεται το «βρώμικο» παρελθόν της μικρής πόλης, το οποίο είχε διεισδύσει μέχρι στο γενετικό υλικό των κατοίκων, προκαλώντας χρωμοσωμικές αλλοιώσεις και ανωμαλίες.